Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΟΙΗΜΑ για τους πρόσφυγες είναι τα παρακάτω:
ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ
Οι μαθητές επέλεξαν:
1ο. Το ποίημα, «Δίκιο δεν έχω;» της μαθήτριας Φαίης Χάλη του 2ο Γυμν. Κρύας Βρύσης
2ο. Το ποίημα, «Μην με αφήνεις ...» του μαθητή Χατζόγλου Νικόλαου του ΓΕΛ Αξού
3ο. Το ποίημα, «Αρπάζοντας τις εβένινες κραυγές των φευγαλέων ονείρων» της μαθήτριας Τσιντονίδου Ισμήνης του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών
ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΔΕ ΠΕΛΛΑΣ
Η επιτροπή εκπαιδευτικών της ΔΔΕ Πέλλας επέλεξε:
1ο. Το ποίημα, «Μου είπες να φύγουμε ...» του μαθητή Σιάντση Λάζαρου του Λυκ. τμ. Άρνισσας
2ο. Το ποίημα, «Κοιμητήριο αθώων» της μαθήτριας Βούκατζη Κωνσταντίνας του ΓΕΛ Αριδαίας
3ο. Το κείμενο, «Μονολογώντας ...» της μαθήτριας Φωτεινής Γρηγοριάδου του 3ου Γυμν. Γιαννιτσών
ΖΩΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΓΑ ΜΑΘΗΤΩΝ
Μπορείτε να δείτε κάποια από τα έργα που ζωγράφισαν μαθητές μας με θέμα τους πρόσφυγες στον παρακάτω σύνδεσμο:
Γυμν. Εξαπλατάνου
ΜΑΡΙΑ ΚΟΡΟΣΙΑΔΟΥ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΑΝΤΑΤΖΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ
ΑΙΓΑΙΟ ... ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 2015 μ.Χ
Για τη προσφυγιά πρέπει να βρεθεί μια λύση ο καθένας θα μπορούσε να την έχει ζήσει
-Φωνές! Κλάματα!
Είναι χαράματα
Άραγε που πάμε;
Θα έχουμε αύριο να φάμε;
Κανείς δε ξέρει.
Ζητούν από ένα κλαράκι στη ζωή τους να πιαστούν, να σωθούν, να μην ξαναπληγωθούν.....
πατρίδα να μην ξανά αρνηθούν
-Ησυχία...
Φαίνεται ένα φως
Είναι η κόλαση ή ο παράδεισος;
Κανείς δεν ξέρει...
Πλησιάζουμε στην ακτή.
Έχουν πεθάνει πολλοί
Και μ’ εμάς τι θα γίνει;
Άραγε θα επικρατήσει ειρήνη;
Κανείς δεν ξέρει...
-Αγωνία...
Αφήσαμε πίσω μια πατρίδα
Θα υπάρχει εδώ καμία ελπίδα;
Κανείς δεν ξέρει...
Για τη προσφυγιά πρέπει να βρεθεί μια λύση ο καθένας θα μπορούσε να την έχει ζήσει
Υπάρχει τόπος. Υπάρχει ελπίδα. Ζεστή αγκαλιά. Καινούρια πατρίδα.
2ο Γυμν. Κρύας Βρύσης
Φαίη Χάλη
Δίκιο δεν έχω;
Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα… Λίγο ακόμη ήθελα και θα περνούσα τα σύνορα … Μα σκόνταψα και έπεσα. Προσπαθούσα να σηκωθώ, αλλά δεν μπορούσα. Πονούσε υπερβολικά το πόδι μου, δεν είχα δύναμη να σηκωθώ. Έβλεπα έναν ψηλό άνδρα να έρχεται κατά πάνω μου, νόμιζα ερχόταν να με βοηθήσει. Δυστυχώς ήταν ο ίδιος άνδρας που δεν μας άφηνε να περάσουμε από την άλλη πλευρά. Με ξαναπήγε πίσω με τους υπόλοιπους.
Ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας. Περίμενα πως και πως εκείνες τις κυρίες να ξαναέρθουν να μας μοιράσουν φαγητό και λίγο νερό. Το να είσαι πρόσφυγας είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να μετακινείσαι συνέχεια και να βρίσκεις τροφή και λίγη σκιά για να πλαγιάσεις. Δεν το επέλεξα εγώ όμως, να έχω τέτοια μοίρα. Εγώ απλά ακολουθούσα την οικογένεια μου, αλλά τους έχασα όταν φεύγαμε από την Συρία. Δεν μπόρεσαν να περάσουν, αλλά εγώ συνέχισα με την ελπίδα πάντοτε ότι μια μέρα θα τελειώσουν όλα αυτά και θα ξαναδώ κάποτε την οικογένεια μου.
Πέρασαν πολλά μερόνυχτα που καθόμασταν εκεί, ώσπου ήρθαν και μας είπαν να τους ακολουθήσουμε. Φοβόμουν πολύ επειδή δεν ήξερα τι θα γίνει. Μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα λιμάνι. Το ήξερα ότι αυτή η μέρα θα ερχόταν κάποτε, αυτή η μέρα που θα μπαίναμε σε αυτή την βάρκα και θα φεύγαμε. Επιτέλους είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να ξαναδώ την μαμά και τον μπαμπά.
Μπήκαμε μέσα στην βάρκα δεν ήταν και πολύ μεγάλη αλλά χωρούσαμε. Ήμασταν πολύ στριμωγμένοι , το βαρκάκι κουνιόταν πολύ με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω μέσα στον ωκεανό. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μάθω κολύμπι έτσι έπεφτα συνέχεια ξανά μέσα… δεν με είδαν που έπεσα. Είχα τρομοκρατηθεί δεν ήξερα τι να κάνω πλέον… έτσι τα παράτησα άφησα την θάλασσα να με πάρει.
Ίσως έκανα και κάποιο καλό που έφυγα επειδή τώρα πλέον είναι μείον ένας πρόσφυγας… μείον ένα βάρος… Δίκιο δεν έχω;
2ο Γυμν. Κρύας Βρύσης
Μαργαρίτα Τάπκου, Ζωή Ντόνα, Ιωάννα Κρουσταλλά
ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ
Επιτέλους…! Κατάφερα να ξεφύγω ήταν απαίσια εκεί μέσα! Ακόμα νοιώθω φυλακισμένη. Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ! Ήμουν πολύ εξαντλημένη όμως έπρεπε να συνεχίσω οι βάρκες θα έφευγαν και εγώ θα εμένα πίσω, δεν ήθελα να μείνω πίσω! Καθώς προχωρούσα άκουγα συνεχώς κλάματα έπρεπε να δω τι συμβαίνει. Πλησιάζοντας είδα ένα παιδάκι, ένα μικρό παιδάκι. Πήγα να καθίσω του και το ρώτησα τι έχει και γιατί κλαίει. Απάντηση δεν πήρα, από το στόμα του όμως βγήκε μόνο μια λέξη "βοήθησε με". Μάζεψα ότι δυνάμεις μου είχαν απομείνει και πιάνοντας το από το χέρι σηκώθηκα. Οι πρώτες βάρκες είχαν ήδη ξεκινήσει έπρεπε να βιαστούμε, αρχίσαμε να τρέχουμε. Ευτυχώς προλάβαμε! Μπήκαμε στην βάρκα, ήμασταν ανακουφισμένοι, όχι μονό εμείς αλλά και οι υπόλοιποι πρόσφυγες άσχετα αν δεν ξέραμε τι μας περιμένει , αρκεί που είχαμε φύγει από εκεί!. Στα μισά της διαδρομής και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά το παιδάκι έχασε την ισορροπία του και έπεσε μέσα στο νερό. Κάτι έπρεπε να κάνω, δεν μπορούσα να το αφήσω να πνιγεί ήμουν υποχρεωμένη να το σώσω και αυτό έκανα! Πήδηξα μέσα! Το μόνο που μου είχε απομείνει τώρα ήταν να κολυμπήσω για να προλάβουμε την βάρκα, μάταια όμως, δεν είχα άλλη δύναμη δεν άντεχα άλλο. Ευτυχώς η επόμενη βάρκα δεν άργησε να μας δει και να μας πλησιάσει. Στην αρχή ήμουν πολύ χαρούμενη δεν άργησα όμως να συνειδητοποιήσω πως ήταν γεμάτη. Μια γυναίκα προσφέρθηκε να κρατήσει το παιδάκι στην αγκαλιά της όμως εγώ δεν χωρούσα. Δεν άντεχα να περιμένω την επόμενη βάρκα και έτσι έκανα μια βουτιά στο νερό και δεν ξανά βγήκα ΠΟΤΕ! Δεν πειράζει τουλάχιστον προσπάθησα, και προσπάθησα πολύ να βγω ζωντανή από αυτό το μαρτύριο της αιχμαλωσίας και τα κατάφερα έδωσα όμως την ζωή μου για να σωθεί η ζωή ενός μικρού παιδιού και είμαι περήφανη για αυτό!
1ο ΕΠΑΛ Γιαννιτσών
Αρχοντά Σοφία
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Πόλεμος, Βομβαρδισμοί
Ριπές, ερείπια
Ορδές αμάχων οδεύουν…..
Στριμωγμένοι στη βάρκα
Φυγή στο όνειρο. Φεύγεις;
Ύποπτα παιχνίδια πολεμόχαρων
Γέννησαν ατέλειωτες ουρές προσφύγων
Επιτέλους!
Σταματήστε τον βαρκάρη – σταματήστε τον πόλεμο!
Λυκ. τμ. Άρνισσας
Κάρτας Βασίλειος
Χαμένοι, σε μια χώρα ξένη ...
Χαμένοι, σε μια χώρα ξένη.
Μακριά από το κάποτε σπίτι μας
Δεν πίστευες ότι θα επιβίωνες
από τις σφαίρες και τα κύματα.
Είχες δει τους άλλους.
Ήξερες για εκείνους
που έφυγαν
με την ελπίδα στα μάτια.
Ένα κορίτσι κλαίει.
Για τους φίλους που άφησε πίσω.
Καλύτερα να κλαίει
παρά να κλαίνε για αυτήν
Καλύτερα εδώ.
Οι βρισιές καλύτερες από τις σφαίρες
Η θάλασσα καλύτερη από τις βόμβες
Οπουδήποτε είναι καλύτερα από εκεί.
Καλύτερα να σε κοιτάζουν στραβά
από το να κοιτάζεις τον θάνατο κατάματα.
Οπουδήποτε είναι καλύτερα από εκεί.
Εσπερινό ΕΠΑΛ Γιαννιτσών
Astrit Balliu
Φτάνει πια!
Εσείς που από ψηλά κοιτάτε αυτούς που πολεμάνε,
Που βγαίνετε και κάνετε ακόμα και τους λυπημένους,
Να μας πείτε μόνο, τα όπλα ποιοι τους τα περνάνε;
Για να δούμε, πόσο εύκολο να βρούμε τους κερδισμένους!
Εσείς που σκορπάτε φόβο και τρόμο παντού,
Εσείς είστε η αιτία αυτών των άδικων θανάτων.
Δάκρυ ρίχνεται εδώ, και βόμβες αλλού…
Ο πόλεμος για εσάς είναι κέδρος εκ των πραγμάτων.
Σ’ αυτόν τον κόσμο εσείς έχετε το πάνω χέρι,
Σ’ ό,τι κακό συμβαίνει, δική σας κ’ η ευθύνη.
Βρίσκετε τον τρόπο που ούτε ο θεός καν ξέρει,
Και όποτε θέλετε, χαλάτε την ειρήνη.
Σπρώχνετε τους πρόσφυγες στα χέρια δουλεμπόρων,
Να στοιβάζονται σε βαρκάκια μανάδες και παιδιά.
Όλο ανοιγοκλείνετε τις πόρτες των συνόρων,
Συσκέπτεστε, ουρλιάζετε, μα λύση πλέον καμιά!
Φτάνει πια! Επιτέλους, δείξτε ελεημοσύνη!
Δε βλέπετε τις θάλασσες πώς καταπίνουν τα παιδιά;
Αφήστε τα κέρδη, ο κόσμος θέλει ειρήνη.
Επιτέλους…! Φτάνει πια!
Λυκ. τμ. Άρνισσας
Σιάντσης Λάζαρος
Μου είπες να φύγουμε ...
Μου είπες να φύγουμε, να πάμε εκεί, στον ήλιο.
Εκεί, δεν έχει όπλα.
« Η ψυχή μου δε θέλει τίποτε άλλο ,φως μονάχα.
Να φωτιστεί, μακριά από τις σκιές των όπλων».
Έχοντας την ελπίδα για οδηγό ,σε ακολούθησα
και πορεύομαι δίπλα σου, ακόμα.
Σφίγγω με
πονεμένα χέρια το λερωμένο, το σκισμένο
λευκό φουστάνι σου.
Το βλέπω, είναι ακόμα λευκό!
Με το λευκό
εγώ και εσύ αντίθεση κάνουμε.
Ποιο είναι το κακό;.
Φταίμε; Τι θέλαμε και ήρθαμε εδώ,
στον ήλιο;
Εδώ δε μου είπες πως δεν έχει όπλα;
Μα τα μάτια μου τα βλέπουν τα όπλα!
Εσύ δε τα
βλέπεις, μητέρα;
Με σκοτώνουν.
Μουσικό Σχολείο Γιαννιτσών
Αναστασία Γεωργιάδου
ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ήταν ξημερώματα όταν οι γονείς μου μας φώναξαν για να σηκωθούμε . Δεν μας άφησαν να πάρουμε τίποτα μαζί μας και όταν ρώτησα τη μαμά μου «γιατί»; Μου απάντησε : Δεν προλαβαίνουμε, θα το χάσουμε . Ήμουν έτοιμος να την ρωτήσω τι δεν προλαβαίναμε αλλά μόλις άνοιξε την πόρτα ο μικρός μου αδελφός ο Αμπντούλ τότε αντίκρισα τον κόσμο να τρέχει πάνω και κάτω σαν μανιακός και θυμήθηκα τη συζήτηση μου με τον μπαμπά.
Η μαμά πήρε τη μικρή μου αδελφή τη Σαζέμ αγκαλιά και ο μπαμπάς έπιασε εμένα και τον Αμπντούλ από το χέρι για να μην χαθούμε . Ανεβήκαμε όλοι μαζί γρήγορα στο καράβι και ταξιδεύαμε περίπου για τέσσερις ώρες . Κοιτούσα τριγύρω ,δεν έβλεπα τίποτα εκτός από θάλασσα όμως ξαφνικά στο βάθος πολύ αχνά άρχισαν να φαίνονται κάποια φώτα. Χαρούμενοι πλέον εγώ και ο αδελφός μου νομίζαμε πως όλα είχαν τελειώσει και πριν προλάβουμε να το πούμε στον μπαμπά ακούσαμε ότι πρέπει να πηδήξουμε στα παγωμένα νερά.
Τότε άρχισα να φοβάμαι πραγματικά .Ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα ,γιατί δεν ήξερα αν θα καταφέρναμε να επιζήσουμε σε τόσο κρύα νερά. Μετρήσαμε μέχρι το τρία και πηδήξαμε ταυτόχρονα. Αρχίσαμε να κολυμπάμε αλλά δυστυχώς η αγαπημένη μας Σαζέμ δεν κατάφερε να επιζήσει. Η μαμά άρχισε να κλαίει πάλι και εγώ ρώτησα τον μπαμπά αν θα πεθάνουμε σαν τη Σαζεμ . Παρόλο που μου είπε να μην ανησυχώ έβλεπα τον τρόμο στα μάτια του.
Τότε ο Αμπντούλ φώναξε : «κοιτάξτε!» Γύρισαν όλοι στη μεριά που έδειχνε το χέρι του Αμπτούλ. Στο βάθος φάνηκαν φώτα και σκεφτήκαμε ότι φτάναμε στην ακτή. Πλέον αρχίσαμε να ακούμε φωνές και είχαν έρθει κάποιες βάρκες να μας σώσουν. Μόλις σιγουρευτήκαμε ότι ήταν βάρκες, κολυμπήσαμε πιο γρήγορα και όταν φτάσαμε καταλάβαμε ότι δεν ήταν το Λιμενικό αλλά βάρκες ψαράδων. Έφτασε δίπλα μας ένας φτωχός ψαράς.
Τους ζητήσαμε να μας βοηθήσουν . Μας έβγαλαν στην ακτή όπου είχε μαζευτεί πολύς κόσμος για να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Οι ντόπιοι κάτοικοι έφερναν κουβέρτες και τρόφιμα, στεγνά ρούχα, ενώ γιατροί και διασώστες έδιναν τις πρώτες βοήθειες σε όποιον τις χρειαζόταν. Κάποιοι είχαν φέρει σκηνές και σιγά- σιγά στήθηκε ένας πρόχειρος καταυλισμός.
Τελικά έχουμε αίσιο τέλος; Κάθε φορά που θυμάμαι αυτά τα γεγονότα σκέφτομαι τι μπορεί να απέγιναν οι άλλοι φίλοι και συγγενείς μου που έμειναν πίσω στην πατρίδα μου τη Συρία και δακρύζω.
ΓΕΛ Αριδαίας
Βούκατζη Κωνσταντίνα
Κοιμητήριο αθώων
Η δίνη του πολέμου κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά της
οι στρατιωτικές σφαίρες που χτυπούν τα σώματα αθώων
έχουν ματώσει όλες τις ελπίδες...
Δάκρυα στις ψυχές άδολων παιδιών
τους προτρέπουν σε φυγή·
Στου φεγγαριού την ώρα,κρυφά άρχισε το ταξίδι
για ένα πρωί με Ήλιο ,για μια νύχτα ξάστερη
για μιαν ανάσα·
τα νερά απόψε να γαληνέψουν,
να ξημερώσει πια το Αύριο.
Μα στα μισά της διαδρομής τα όνειρα πεταξαν
ο μοναδικός Θεός άπλωσε τα χέρια του
η νύχτα ξάφνου γέμισε με φως·
κι αγγελικές μορφές χορεύουν τη μελωδία της Ειρήνης,
αστερόσκονη οι ευχές στο χρυσό σκοτάδι
μέχρι που κρύφτηκε κι ο τελευταίος όνειρος ·
Οι άνεμοι τους βγάζουν στη στεριά τα ξημερώματα
το κύμα ξεβράζει τα νεκρά σώματά τους
στην ακτή, με αναμμένα κεριά στα χέρια ,τα πλήθη συρρέουν
αποχαιρετούν μια ακόμη Τραγωδία
2o Γυμν. Αριδαίας
Νάνου Τραιανή
Ο πόνος και η θλίψη
Σήμερα, σε αυτή μου την έκθεση θα ήθελα να εκφράσω τη θλίψη μου και τον πόνο που αισθάνομαι όταν σκέφτομαι αυτούς τους δύσμοιρους συνανθρώπους μας και τα μικρά παιδιά τους, που ξεσπιτώνονται και βρίσκονται ξαφνικά καταμεσής στο πέλαγος και παλεύουν με θεόρατα κύματα.
Ήθελα να’ξερα άραγε τι ψυχή θα παραδώσουν αυτοί που για λίγο χρήμα στέλνουν στο θάνατο τόσες ψυχές. Παρακαλάω το Θεό να στρέψει το βλέμμα του να σώσει αυτόν τον κόσμο και να βάλει λίγο μυαλό σ’όλους αυτούς τους ανίδεους ανθρώπους. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση των παιδιών τη στιγμή που χαροπαλεύουν στη θάλασσα και ανατριχιάζω, χάνω τον ύπνο μου, με πιάνει θλίψη και πόνος.
«Μια αγκαλιά κι ένα γλυκό φιλί
Θα σε κεράσω
Κι έλα μικρούλι μου μην κλαις
Και όλα θα περάσουν
Θα΄ρθει μια μέρα όμορφη
Που όλα αυτά θ’αλλάξουν
Ο ουρανός θα είναι όμορφος
Πουλιά θα τιτιβίζουν
Που δε θα υπάρχει πόλεμος
Ο κόσμος θα χορεύει
Και όλες οι ψυχές που χάθηκαν
Από ψηλά θα χαίρονται
Και θα σε καμαρώνουν».
ΓΕΛ Αξού
Χούρμος Νικόλαος
Ο δρόμος δεν έχει γυρισμό
Θυμάμαι, ήταν σπίτια φωτεινά
μπαινόβγαιναν μέσα σ’ αυτά
άνδρες, γυναίκες, παιδιά
Μα δεν θαρρώ πως θα μπορούσαν να φανταστούν
πως όλα αυτά θα χάνονταν
στην τρέλα, το μίσος, τα πάθη και την έχθρα
Σκοτάδι μαύρο στις ψυχές, στο νου, στην καρδιά
βρώμα, λάσπη και μια μανία για αίμα,
για πόνο, θλίψη και δυστυχία.
Τα σπίτια αυτά σκοτείνιασαν, μαύρισαν
και τώρα μόνο φεύγουν
δεν ξέρουν που πάνε…
Χάνονται, βρίσκονται, τους τρώει η γης
τους καταπίνει η θάλασσα.
Όμως τρέχουν, φεύγουν, χάνονται.
Δεν φταίνε αυτοί ούτε τα παιδιά τους
ούτε κι εμείς…
Ποιος φταίει;
Ο νους ο «λογικός» που δεν χορταίνει
που θέλλει πολλά, μα δεν τα βρίσκει
που του αρέσει το κακό – όχι σ’ αυτό στους άλλους
Θυμάμαι τα σπίτια ήταν φωτεινά
ήταν χτισμένα με ελπίδα και αγάπη
Τώρα ερήμωσαν, άδειασαν, μαύρισαν, βυθίστηκαν στην άβυσσο.
Ο δρόμος δεν έχει γυρισμό…
ΓΕΛ Αξού
Χατζόγλου Νικόλαος
Μην με αφήνεις ...
Είναι άδικο να με διώχνεις
θα φύγω από τη πατρίδα σου μην σπρώχνεις
όμως απορώ πως μπορείς να με αφήνεις μόνο
μην ξεχνάς , έχεις περάσει τον ίδιο πόνο
Ναι Έλληνα , εσύ
έτσι και εγώ , άφησα πίσω αδέρφια και παιδιά
γνωρίζεις τι θα πει ξενιτιά
και τι ωραία που είναι η λευτεριά
Είδα ανθρώπους να πνίγονται
στης θάλασσας τα κύματα ,
είδα παιδάκια να καίγονται
αντικρίζοντας χιλιάδες θύματα
Άκουσα φωνές
που σπάνε καρδιές ,
άκουσα ήχους
που πλέον κρύβονται σε τοίχους
Πάλεψα σκληρά
για να περάσω τη συνοριογραμμή ,
το πλήρωσα ακριβά
γιατί εδώ είναι κόλαση χωρίς επιστροφή
Με σκυμμένο κεφάλι
λασπωμένα παππούτσια
φεύγω , πηγαίνω σε άλλη
με την ελπίδα να μου φορέσουν τσαρούχια
Στηρίχτηκα στη φιλοξενία σου
βασίστηκα στην ιστορία σου ,
μην με αφήνεις μόνο
μην ξεχνάς , έχεις περάσει τον ίδιο πόνο
1ο ΓΕΛ Γιαννιτσών
...
Όλοι εμείς οι πρόσφυγες
Η γη δεν ανήκει σε κανέναν. Οι άνθρωποι όμως, δεν έδωσαν γη σε πολλούς. Δεν έδωσαν γη να ζήσουν άλλοι άνθρωποι, να περπατήσουν, να χαρούν τις ομορφιές της ζωής. Η γη όμως προνόησε για αυτούς. Έδωσε ένα μικρό της κομμάτι για να πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι που όλοι εμείς αποκαλούμε πρόσφυγες. Γιατί το χώμα δε κάνει διακρίσεις. Τους δέχεται όλους. Χωρίς στιγμή να σκέφτεται πως υπάρχουν άσπροι και μαύροι αλλά μόνο άνθρωποι. Άνθρωποι που δυστυχώς χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, τυχεροί και άτυχοι. Τυχεροί είμαστε εμείς, εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και εσύ που έχεις τη δυνατότητα να το διαβάζεις. Άτυχοι όμως, ποιοι; Η μάνα που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το παιδί της μέσα στη θάλασσα, ο πατέρας που παλεύει να κολυμπήσει μέχρι την ακτή για να σώσει την οικογένειά του, ο ηλικιωμένος που πασχίζει να κρατήσει δυνάμεις ή το παιδάκι που ξεβράζει νεκρό το κύμα; Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, παίρνουν την ευθύνη να ανέβουν στις βάρκες για κάτι καλύτερο, για μια ζωή καλύτερη, τη ζωή που τους ανήκει.
Δυστυχώς όμως λίγοι είναι αυτοί που τα καταφέρνουν και δεν πεθαίνουν από τα παγωμένα νερά του ωκεανού. Και εμείς οι άλλοι άνθρωποι, από τους καναπέδες του σπιτιού μας βλέπουμε αυτές τις εικόνες και ευχόμαστε ‘’δόξα το θεό, εμείς είμαστε καλά’’. Αυτή είναι η ειρωνεία! Εμείς! Εγώ που έχω να φάω, πηγαίνω σχολείο και έχω ζωή. Και εσείς το ίδιο. Όλοι μας μιλάμε για αυτούς τους ανθρώπους, τους στέλνουμε πράγματα και κάνουμε αναρτήσεις στο facebook ‘’ρίξτε τα τείχη, ανοίξτε τα σύνορα’’. Κανείς μας όμως δεν σηκώθηκε να φωνάξει. Κανείς δεν σηκώθηκε να παλέψει για αυτούς τους ανθρώπους, που για όλους εμάς είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Σηκωθείτε λοιπόν, γιατί δεν είναι! Τρέξτε να βοηθήσετε το Μάρξ, τη Σίαν και άλλα χιλιάδες παιδιά και ενήλικες που μας έχουν ανάγκη. Δεν έχουμε ιδέα τι σταυρό μπορεί να κουβαλάει ο καθένας και τι ψυχικό απόθεμα του έχει απομείνει.
Ένα δικό μας χαμόγελο και το δικό μας χέρι που θα τους βοηθήσει όμως, σίγουρα θα τους δώσει δύναμη και κουράγιο. Γιατί έτσι θα δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι. Έτσι θα γίνουμε άνθρωποι. Όχι άλλοι θάνατοι, όχι άλλα δάκρυα και ουρλιαχτά. Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή! Για αυτό το λόγο σηκωθείτε όλοι εσείς που με ακούτε. Πάμε να βοηθήσουμε, πάμε να ρίξουμε τα σύνορα. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να τα καταφέρουμε. Πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν αξιοπρεπώς και να χαμογελάσουν ξανά. Πρέπει η τύχη να είναι πάλι με το μέρος τους. Για όλους εκείνους που δεν έχουν τη πολυτέλεια να ορίζουν τη ζωή τους. Που στερούνται τη πατρίδα τους και εκδιώχνονται από τα σπίτια τους.
Άνθρωποι που αξίζουν και χρειάζονται τη βοήθεια μας. Πάμε όλοι μαζί να ρίξουμε τα σύνορα. Διότι, όλοι μας είμαστε πρόσφυγες.
2ο ΓΕΛ Γιαννιτσών
Σιδέρη Ιφιγένεια
Μόλις 10 ετών
Η χαρά και το γέλιο, το παιχνίδι και η ευτυχία είναι εκεί, στη πατρίδα μου. Η οικογένειά μου μ’αγαπάει και είμαστε ευτυχισμένοι. Όταν πρωτοήρθα, ένιωσα παγωμένος και υγρός. Ήμουν στεναχωρημένος, λυπημένος, μόνος. Περίμενα μια ζεστή αγκαλιά αλλά δεν την ένιωσα. Το μόνο που αντίκρισα ήταν χιλιάδες άνθρωποι να τρέχουν προς τα εμένα. Χάρηκα, γιατί θα με ζέσταιναν. Με πήραν αγκαλιά αλλά μια παράξενη αγκαλιά, με ζεστασιά χωρίς ζέστη!
Ήμουν υγρός και κρύος. Με σήκωσαν στα χέρια τους αλλά τίποτα. Δεν μπορούσα να ζεσταθώ! Ένιωθα την αγάπη τους και τη στοργή τους αλλά όχι την ζεστασιά. Είχα πνιγεί! Είχα πεθάνει! Όλα είχαν τελειώσει… Δεν έπρεπε να φύγουμε μ’αυτόν τον τρόπο… Δεν έπρεπε να μας κυνηγήσουν έτσι.
Θυμάμαι πως η μανούλα και ο πατερούλης μας άρπαξαν, εμένα και τα αδέρφια μου, και μας έβαλαν σε μια βάρκα. Όλοι έκλαιγαν, θυμάμαι. Ρωτούσα ‘που θα πάμε μανούλα;’. Κάνει κρύο, φοβάμαι γιατί η θάλασσα είναι άγρια και θυμωμένη, με κύματα πελώρια που θέλει να σε καταπιεί.
Αλλά ξεχνούσα το φόβο όταν σκεφτόμουν πως αύριο το πρωί θα παίξω πάλι, θα γελώ, θα΄μαι χαρούμενος με την οικογένεια μου και κανένας δεν θα μπορεί να με πονέσει, να με κυνηγήσει ή ακόμη και να με σκοτώσει. Παρόλ’αυτά το κρύο και η υγρασία σταματάει τη σκέψη μου, ακόμη και την ανάσα μου. Όλα έχουν τελειώσει! Είχα πεθάνει! Είχα πνιγεί! Το τελευταίο που θυμάμαι είναι το μπαμπάκα μου να απλώνει το χέρι του για να με πιάσει και τα πελώρια κύματα να με απομακρύνουν από κοντά του. Προσπαθώ! ‘Βοήθεια μπαμπάκα’
Ένιωθα το κρύο και το νερό να μπαίνει μέσα μου, πάλευα αλλά ήμουν αδύναμος. Ο μπαμπάκας και η μαμάκα μου χάθηκαν από τα μάτια μου. Μόνο σκοτάδι και υγρασία! Ήταν ήσυχα αλλά κρύωνα πάρα πολύ! Ένας άγνωστος άντρας έσκυψε από πάνω μου. Με σκέπασε με μια κουβέρτα αλλά συνέχιζα να κρυώνω. Περίεργο! Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα πια!
Εε! Που με πάτε; Μη με σκεπάζετε μέχρι πάνω στο κεφάλι μου! Είμαι μικρούλης. Θέλω τη μαμά μου! Υποτίθεται πως ήρθαμε εδώ στη χώρα σας για ένα όμορφο αύριο, ένα ζεστό πρωινό, μια υπέροχη και ευτυχισμένη ζωή. Δεν έζησα τίποτα… Είμαι μόλις 10 ετών. Αποκλείεται να έχω πνιγεί, αποκλείεται να πέθανα.
Αργότερα με πήραν μ’ένα αυτοκίνητο. Εκεί που με πήγαν άκουσα τη φωνή της μανούλας μου να φωνάζει ‘Αγοράκι μου μικρό! Παλικαράκι μου! Σε πήρα από εκεί για να σε φέρω εδώ να ζήσεις ευτυχισμένος και εσύ έφυγες. Έφυγες χωρίς εμάς!’ Κοιτούσα τη μαμά μου να κλαίει και να υποφέρει που με έβλεπε έτσι. Ήθελε να μου προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον μια καλύτερη ζωή. Αλλά όλα αυτά τα όνειρα μας τα πήραν τα κύματα.
Άκουσα να λένε πότε θα γίνει η κηδεία, να κλαίνε και να φωνάζουν, άνθρωποι που δεν με ήξεραν καν. Με κοίταζαν με μάτια δακρυσμένα δίνοντας αγάπη στα αδέλφια μου. Με χάιδευαν στο κεφαλάκι μου και οι άλλοι μου χάριζαν τα τελευταία μάλλον φιλάκια.
Σας παρακαλώ ξυπνήστε με! Βγάλτε με απ’εδώ! Σώστε με! Μη με θάβετε. Θέλω να ζήσω στην όμορφη χώρα που ήρθαμε! Θέλω να περάσω μια ζωή με ευτυχία και χαρά μαζί με την οικογένεια μου.
Σας παρακαλώ μη με θάψετε! Δεν ζήτησα τίποτα παράλογο, λίγο αγάπη, στοργή, βοήθεια. Θέλω να ζήσω! Σας υπόσχομαι δεν θα είμαι κακό παιδί! Μη με θάβετε! Σας παρακαλώ σώστε με… Είμαι ένα προσφυγόπουλο μόλις 10 ετών!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ!
1ο Γυμν. Γιαννιτσών
Σοφία Παυλίδου
Άγγελοι ανοίξανε τους ουρανούς
Άγγελοι ανοίξανε τους ουρανούς
Τα θύματα να πάρουνε στους ώμους
Να τους χαρίσουνε χρυσά φτερά
Να σταματήσουν να γυρνούν μες τους δρόμους .
Στην αγκαλιά κρατούν οι Άγγελοι μικρά παιδιά
Πριν κοιμηθούν νηστικά μες τους δρόμους.
Τους δείχνουνε πατρίδα από χαρά.
Γιατί τους φόρτωσαν με ξένα λάθη .
Φοβάμαι μην ξεχάσει η ιστορία τα παιδία ,
Αυτά που δεν είχαν ούτε μια αμαρτία.
Μικρούλια πρόσωπα χωρίς χαρά
που τώρα είναι στου Θεού την αγάλια .
Φοβάμαι μην ξεχάσουν οι άνθρωποι τα παιδιά
Που χάθηκαν στης θάλασσας το κύμα
Κοιμήθηκαν σε κάποια ακρογιαλιά
Για να ξεφύγουν από του πολέμου το κρίμα .
Πρόσωπα, κορμάκια, γελάκια παιδικά
Βρίσκουν ανάπαυση σε μια παραλία
Γίνανε κι αυτά μαζί με τη χαρά
Ανίερη στον πόλεμο θυσία .
Ανοίξτε κι άλλο Άγγελοι τους Ουρανούς
Κι άλλα παιδιά περιμένουν να τα πάρετε στους ώμους .
ΕΠΑΛ Κρύας Βρύσης
Παντελίδου
Η μετανάστευση ...
Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο που υπήρχε από τις αρχαίες κοινωνίες. Τα τελευταία χρόνια όμως, παρουσιάστηκε μία σημαντική αύξηση στα μεταναστευτικά ρεύματα σε όλη την Ευρώπη. Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας αποτελεί δίοδο για την μετακίνηση πολλών μεταναστών, πράγμα που την καθιστά σημαντικό παράγοντα αντιμετώπισης του ζητήματος.
Τα αίτια της μετανάστευσης είναι πολύπλοκα και υπήρχαν διαχρονικά. Η καταπίεση των ανθρώπων από ολοκληρωτικά καθεστώτα, που συχνά προκαλούν εμφυλίους ή επεκτατικούς πολέμους σε γειτονικές χώρες, οι κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες όπως το σύστημα των καστών ή φαινόμενα φονταμεναλισμού που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και οι οικονομικές συνθήκες τέτοιων καθεστώτων που απομονώνονται από τον υπόλοιπο κόσμο.
Το πρόβλημα είναι ο αριθμός των μεταναστών, καθώς ξεπερνά τις δυνατότητες άμεσης απορρόφησης τους σε παραγωγικούς τομείς, αλλά και η ήδη επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση στις χώρες εισδοχής και ιδιαίτερα της Ελλάδας. Αυτό οδηγεί στην υιοθέτηση ρατσιστικών αντιλήψεων από ένα μέρος της κοινωνίας, πράγμα που μόνο δυσκολεύει την κατάσταση και εμποδίζει την εύρεση τρόπων αντιμετώπισης.
Όσον αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος, πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ένταξη των μεταναστών θα έχει πολλά πλεονεκτήματα για την κοινωνία. Αρχικά, οι μετανάστες ασχολούνται με εργασίες που ούτως ή άλλως δεν ενδιέφεραν τους ντόπιους κατοίκους. Η ένταξη τους μπορεί να ενισχύει την οικονομία. Επιπλέον, το πρόβλημα υπογεννητικότητας που παρουσιάζουν πολλές δυτικές χώρες μπορεί να λυθεί από την υψηλή γεννητικότητα των νέων μεταναστών. Επίσης είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η συμβίωση ατόμων με διαφορετικό εθνικό ή θρησκευτικό υπόβαθρο, καλλιεργεί ένα πνεύμα συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων, πράγμα που τους βοηθά να απορρίψουν τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και το φυλετισμό, που παρακωλύουν την ειρηνική συμβίωση του πληθυσμού.
Ο λόγος που όλοι οι μετανάστες επιλέγουν τις δυτικές χώρες είναι γιατί σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και γιατί έχουν καταλάβει από δική τους εμπειρία ότι τα καθεστώτα στα οποία ζούσαν δε μπορούν να τους κάνουν ευτυχισμένους.
4ο Γυμν. Γιαννιτσών
Χριστίνα Μάγου
Πρόσφυγες
Το προσφυγικό ζήτημα αναζωπυρώθηκε για άλλη μια φορά στην Ελλάδα, ένα ζήτημα ιδιαίτερα γνώριμο σε όλους μας. Πρόσφυγες η χώρα μας γνώρισε και στο παρελθόν ιδιαίτερα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με τη Μικρασιατική καταστροφή όπου ελληνικοί βέβαια πληθυσμοί ξεριζώθηκαν από τη Μ. Ασία κάτω από τη βία ή την απειλή που την ένιωσαν με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου. Και στα μετέπειτα όμως χρόνια υπήρξαν πολυπληθείς ομάδες που δεν ήταν Έλληνες ή ελληνόφωνοι, κυρίως από την παρευξείνια ζώνη και τον Καύκασο, που έφτασαν με μύριες περιπέτειες στην Ελλάδα και τελικά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, απορροφήθηκαν από την ελληνική κοινωνία.
Και πάλι σχετικά πολύ πρόσφατα υποδεχτήκαμε και άλλα κύματα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή, Παλαιστινίους, Λιβανέζους, Κούρδους, Ιρακινούς και τελευταία Συρίους.
Πόσο όμως, είναι ο τόπος μας έτοιμος να δεχθεί να καταλάβει και να στηρίξει το όνειρο των προσφύγων που τους έφερε εδώ; Οι περισσότεροι από εμάς θα σκέφτονται πως η χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις ανάγκες των ντόπιων, πόσο μάλλον των ξένων. Κάποιοι άλλοι θα διερωτώνται γιατί χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε εμείς οι οικονομικά αδύναμοι αυτή τη νοσηρή κατάσταση, γιατί να βλέπουμε μικρά παιδιά με μεγάλα λυπημένα μάτια να περιφέρονται μέχρι να αποφασίσουν οι υπεύθυνοι που θα διαμένουν. Ας πάνε αλλού οι πρόσφυγες, σε άλλους πιο εύπορους λαούς.
Οι σημερινοί λοιπόν Έλληνες ξέχασαν πόσες φορές οι ίδιοι ως πρόσφυγες κυνηγημένοι, εξόριστοι βίωσαν τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανασφάλεια, το φόβο της απόρριψης. Κατάντησαν ένας τόσο φιλόξενος λαός να μην θέλει προβλήματα στην πόρτα του. Πίσω όμως από αυτήν αφιλόξενη στάση κρύβεται καταρχάς ο φόβος απέναντι στο ξένο, στη διαφορετικότητα γεγονός που οδηγεί σε έναν καινούργιο κοινωνικό ρατσισμό. Επίσης η αναφορά της κοινής γνώμης συνδέεται με το γενικότερο αίσθημα παθητικοποίησης, την κρίση των ηθικών αρχών και τον προσανατολισμό στην εξυπηρέτηση αποκλειστικά των προσωπικών κυρίως υλικών.
Είναι αλήθεια πως η κοινωνία μας βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σοβαρό φαινόμενο, αυτό των προσφύγων, που σύμφωνα με εκτιμήσεις θα διογκωθεί. Χρέος όλων λοιπόν είναι να απλώσουμε το χέρι συμπαράστασης σε κάθε επίπεδο απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που η μοίρα τους στέρησε την πατρίδα και τους οικείους τους.
1ο Γυμν. Γιαννιτσών
Σταυρούλα Παυλίδου
Πρόσφυγες
ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΕΣ
ΜΟΝΕΣ , ΕΡΗΜΕΣ,ΚΑΜΕΝΕΣ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΨΥΧΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΣ ΤΡΟΜΟΣ.
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ
ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ
ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΕΝΤΟΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΙΝΑ.
ΟΜΩΣ Η ΑΓΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ,
ΚΑΙ O ΤΡΟΜΟΣ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ
ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΝΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΟΥΝ.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΑ
ΠΟΛΥ ΒΑΘΕΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΑ.
ΕΝΑ ΚΑΚΟΜΟΙΡΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ
ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΕΙ, ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΗ.
ΠΟΛΛΕΣ ΒΑΡΚΕΣ ΠΟΥ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ
ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ.
ΑΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ,
ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΟΝΟ ΚΛΑΜΑ ,ΛΙΠΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ «ΓΙΑΤΙ».
ΟΛΟΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
ΛΕΝΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ».
ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΛΟΙΑ… ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΝΕ ;
ΑΡΕΓΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ; ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΝΕ;
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΄Η ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ;
ΣΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ ΄Η ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ;
ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ
ΜΑ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ.
ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗ ΧΑΡΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΤΑ ΔΕΣΜΑ
ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΑΚΡΥΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
2ο ΓΕΛ Γιαννιτσών
Τσιντονίδου Ισμήνη
Αρπάζοντας τις εβένινες κραυγές των φευγαλέων ονείρων
Σκάλιζα μιαν ημέρα της ζωής μου
Σελίδες αδειανές, απρόσωπες και πτωχές
Μα τι ήταν η νεκρή οπτασία
Ενός νεαρού πλάσματος
στην απεραντοσύνη του κόσμου του ζοφερού
Εκοίταξα μιαν έγχρωμη πύλη
Αλλά φωνή δεν αντηχούσε
Τα λόγια νέκρωσαν…
Και κάτι κτυπούσε τα κύματα
μιας εκλεκτής αβύσσου
Φαρέτρες της ζωής, πλάσματα του σύμπαντος,
ακούστε την άβοη καρδιά του νεαρού νεκρού
Όλοι μας άνθρωποι, αδειανοί και ξένοι ερχόμαστε σε τούτο τον κόσμο
παραδέξου το και εσύ άθλια ματαιότις
Σε αυτήν τη ζωή
τα πιο όμορφα λόγια δεν έχουν ανθίσει
Αυτή η γη δεν θρέφει αγγέλους
Γλυκύτατοι θεατρίνοι της απεραντοσύνης
αυτοί οι άνθρωποι τι είναι;
Οι ψυχές τους δεν πετούν και
την αγάπη δεν συμμερίζονται;
Μελαγχολική στάλα της βροχής
δείξε τον οίκτο σου, πια δεν μπορώ να τονε βρω
σε καμία πτυχή της άγχρωμου αυτού χώματος
Έγραψα χρησμούς σε κίτρινα χαρτιά
και τα παρέδωσα στην θάλασσα την αιμοβόρα
Πάνω της πλέουν κόσμοι ολόκληροι
νεκροί και ακλόνητοι
παιδικές ψυχές και πνεύματα
που ασάλευτα κοιτούν τις εκδηλώσεις της.
Αχ, ζωή πηγή έμπνευσης των ονείρων
θαυμαστή ανάμεσα στις εκλεκτές
γράπωσε τον θάνατο και ψιθύρισε του μόνον ετούτο
ο πόνος ο σουβλερός δεν μπορεί να δεσπόζει
σε ένα βλέμμα
χρωματισμένο με κρύσταλλα ενός χρυσοδαίδαλου πόθου και καημού
Πες του, μόνον ετούτο και τίποτε άλλο…
ΓΕΛ Κρύας Βρύσης
Δήμητρα Αποστολίδου, Μαρία Γραμματικοπούλου
Πρόσφυγες ...
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΙ ΙΣΩΣ ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.ΑΣ ΘΕΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΙ ΚΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΜΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΝΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ. ΤΡΟΦΙΜΑ,ΦΑΡΜΑΚΑ,ΡΟΥΧΑ,ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!ΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΑΣ,ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΑΣ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΞΕΝΙΟΥ ΔΙΟΣ!ΑΣ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.ΕΞΑΛΛΟΥ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑ-ΜΕΝΕΙ ΑΠΡΑΓΟΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ;ΕΜΕΙΣ ΠΑΝΤΩΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ!!
2ο ΓΕΛ Έδεσσας
Ζαφειρώ Γκιάλη
Τρεις μέρες μόνο;
Τι γίνεται όταν η μοίρα ενώνει μια φοιτήτρια,έναν πρόσφυγα και την αδερφή του και έναν ναυαγοσώστη;
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015
Ένα ακόμα ακαδημαϊκό εξάμηνο ξέκινησε ήδη από χθες για εμένα. Άφού τελείωσα τα μαθήματα μου ,για σήμερα στη σχολή ναυτιλιακών σπουδών της Χίου πήρα το δρόμο για το σπίτι μου. Καθώς περπατούσα είδα ένα σαπιοκάραβο από το οποίο κατέβαινε πλήθος προσφύγων. Το μόνο που μου κέντρισε την προσοχή ήταν ένα καστανό παιδάκι με πράσινα μάτια που είχε κουρνιάσει σαν σπουργιτάκι στην αγκαλιά ενός ξανθού νεαρού με γαλάζια μάτια ,όμως δεν έδωσα περαιτέρω σημασία... Μπήκα βιαστικά στο όασις για να πάρω το καθιερωμένο μου σάντουιτς με κοτόπουλο και μαρούλι. Καθώς όμως διέσχιζα το λιμάνι ένιωσα δύο μικρά χεράκια να μου τραβάνε τη γάμπα πρώτα και μετά τη σακούλα με το σάντουιτς. Ήταν αυτό το καστανό κοριτσάκι που διέκρινα πριν. Αμέσως έτρεξε ο ξανθός νεαρός να μου ζητήσει συγγνώμη μιλώντας μου σε άπταιστα αγγλικά. (Καλύτερα από τα δικά μου). Τέλος πάντων για να μην πολυλογώ κατέληξα να δώσω το σάντουιτς στα παιδιά και να φιλοξενήσω τον Χαλίλ και την μικρή Αϊσά στο 35 τ.μ σπίτι μου. Σε όλη τη διαδρομή ο Χαλίλ μου εξηγούσε πως πέρασε από τη Συρία, στην Τουρκία και έπειτα στην Ελλάδα και ότι η μητέρα του και ο πατέρας του είχαν μείνει πίσω στην Συρία και δεν ήξερε τίποτα για την τύχη τους. Μου είπε πως στην χώρα του σπούδαζε ιατρική ήταν στο 2ο έτος πριν τον πόλεμο. Ίδια ηλικία περίπου με εμένα. Τι σύμπτωση! Η μητέρα του κατάγεται από τη Ρωσία και ο πατέρας του από τη Συρία εξ ου και τα γαλανά του μάτια και τα πράσινα της αδερφής του. (Ίσως τα μάτια του να ήταν τα πιο όμορφα που είχα δει ποτέ μου!) Ευτυχώς είχα ένα υπόστρωμα και έναν υπνόσακο και κοιμήθηκαν εκεί όλο το βράδυ.
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2015
Στο ταμείο του παντοπωλείου μου έπιασε την κουβέντα ένας νεαρός ναυγασώστης. Τι να έκανα και εγώ του μίλησα ,είχε έρθει λέει εδώ και μια εβδομάδα στο νησί για να βοηθήσει με την ομάδα του τους πρόσφυγες που πνίγονταν καθημερινά. Μιλήσαμε κάμποση ώρα ώσπου δεν άντεξα, τον ρώτησα αν μπορούσε να φιλοξενήσει την Αϊσά και τον Χαλίλ στο δωμάτιο του ξενδοχείου που έμενε. Στην αρχή αρνήθηκε κάθετα αλλά μετά τον εννοείται πως τον έπεισα. Μόνο που είπα ένα μικρό ψεματάκι ότι θα είναι για ένα βράδυ. Μετά πήγα στο σπίτι μου με το Δημήτρη για να ρωτήσω τον Χαλίλ αν θέλει να μείνει για λίγο αυτός και η Αϊσά στο δωμάτιο του Δημήτρη. Έλα που δεν δεχόταν με τίποτα. Εντωμεταξύ θα ερχόταν η αδερφή μου να με δει και έπρεπε επειγώντως να τους βρω ένα μέρος να μείνουν. Γιατί τι θα έλεγε η αδερφή μου; Το πιο πιθανό θα ήταν "μα καλά έβαλες πρόσφυγες μέσα στο σπίτι σου"; Τελικά ο Χαλίλ δέχτηκε μόνο για ένα βράδυ να μείνει στο ξενοδοχείο με τον Δημήτρη.
Κυριακή 3 Οκτωβρίου
Ο Χαλίλ με τον Δημήτρη ήρθαν στο σπίτι μου στις 6 παρά τέταρτο το πρωί. Με ξάφνιασαν τόσο νωρίς που χτύπησαν την πόρτα μου. Αλλά ο Χαλίλ μου είπε ότι βιαζόταν να φύγει με την μικρή Αϊσά για την Ειδομένη. Τους έδωσα την ευχή μου και ήταν έτοιμοι να φύγουν. Μου είπε ότι μάλλον θα πάνε στη Σουηδία ή στη Ρωσία αν μπορέσουν και ότι θα μου στέλνουν γράμματα όταν εγκατασταθούν κάπου. Μακάρι..... Νομίζω θα μου λείψει,θα μου λείψουν δεν ξέρω... Ας τους έχει ο θεός καλά.Δεν περίμενα ότι θα δεθώ τόσο πολύ μαζί τους. Ελπίζω να μου στείλουν ένα γράμμα μόνο να ξέρω ότι είναι καλά στην υγεία τους και προοδεύουν. Η Αϊσά ξέχασε το αρκουδάκι που της χάρισα στο σπίτι μου. Είναι το μόνο που έχω για να μου τους θυμίζει. Με τον Δημήτρη γίναμε κολλητοί,αχώριστοι και όταν θα φύγει στην Θεσσαλονίκη θα τον επισκέπτομαι συχνά το ίδιο και αυτός εμένα. Μέσα σε τρείς μέρες έκανα τρεις νέους φίλους τόσο διαφορετικούς και συνάμα τόσο ίδιους με εμένα. Είμαι πολύ τυχερή για αυτό το γεγονός.
ΕΠΑΛ Κρύας Βρύσης
Ιωαννίδου Σοφία
Η μετανάστευση ...
Η μετανάστευση δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο της ιστορίας, πολλοί Έλληνες αλλά και ξένοι φεύγουν από τον τόπο τους για ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς αλλά και για τα παιδιά τους. Αμέτρητες οικογένειες αφήνουν πίσω τις πατρίδες τους, μπαίνουν μέσα σε ένα καράβι με άγνωστο αν θα φτάσουν ζωντανοί στο προορισμό τους και αν θα τους δεχτούν εκεί.
Το γεγονός ότι σε αυτή τους τη προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή, μπαίνει εμπόδιο η διαδρομή, ο θάνατος αλλά και η κακοποίηση τους από ρατσιστές, ανθρώπους “δικούς μας”, της ίδιας εθνικότητας, του ίδιου χρώματος, η ανθρωπιά μας; Ξεχνάμε εμείς οι Έλληνες πως μας έδιωξαν από τη Μ. Ασία, πως φεύγουμε καθημερινά στη Γερμανία, στην Ολλανδία και σε άλλες χώρες; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι κατώτερου θεού; Γιατί εμείς να έχουμε σπίτια, να πηγαίνουμε σχολείο και να έχουμε να φάμε καθημερινά και αυτοί όχι; Γκρινιάζουμε καθημερινά για πράγματα που δεν είναι απαραίτητα για να ζήσουμε ενώ αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι μια υποδοχή ζεστή και μια δουλειά για να μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά και όμορφα κοντά μας.
Εμείς όμως τι κάνουμε για αυτό; Γυρίζουμε τις πλάτες μας, κλείνουμε τις τηλεοράσεις μας. Απλά τους προσπερνάμε και δεν βλέπουμε πέρα από το σπίτι μας. Είναι σωστό αυτό όμως; Τι πρέπει να κάνω εγώ σαν Σοφία, τι πρέπει να κάνει η οικογένεια μου, το σχολείο μου, το χωριό μου, για αυτούς τους ανθρώπους;
Γυμν. Καρυώτισσας
Μάγδα Παπάζογλου
Πρόσφυγες
Αποτελεί πραγματικότητα το γεγονός ότι το προσφυγικό είναι ένα πρόβλημα που απασχολεί όλο τον κόσμο στις μέρες μας. Αναλυτικότερα σε όλους είναι οικεία η εικόνα των προσφύγων: Άνθρωποι με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την φρίκη όλων των πολιτισμών παίρνουν τον δρόμο της φυγής με την ελπίδα όχι για καλύτερη ζωή, όχι για μια επαγγελματική σταδιοδρομία ή ταξιδιωτικές εμπειρίες… Απλά για μία ζωή!
Οι πρόσφυγες είναι άτομα που εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας ή εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων βρίσκονται εκτός χώρας. Άτομα που νιώθουν σαν ξεριζωμένα δέντρα που πρέπει να ξαναφυτευτούν σε διαφορετικό χώμα. Έφυγαν γιατί πίστεψαν ότι κάτι καλύτερο θα βρουν πέρα από τον θάνατο να τους περιμένει. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν απογυμνωμένοι. Κουβαλώντας λιγοστά από τα υπάρχοντα τους προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα στον εξαγριωμένο κόσμο της φυγής! Επιπλέον μέσα στον ταλαιπωρημένο κόσμο υπάρχουν μικρά παιδιά που έχουν βιώσει την οργή και την βία των ανθρώπων, παιδιά που χάνουν καθημερινά την ζωή τους. Από την άλλη μεριά γονείς δυστυχισμένοι και απαρηγόρητοι. Η θλίψη και η ελπίδα είναι ότι έχει απομείνει μέσα τους. Ανάμεσα σε όλα τους τα συναισθήματα βασικό ρόλο παίζει ο φόβος και η αγωνία για την επιβίωσή τους!
Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι περισσότεροι λαοί αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες σαν σκουπίδια. Μια τόσο λάθος άποψη που από πολλούς υποστηρίζεται. Όλοι μας πρέπει να αγωνιούμε μαζί τους και να τους στηρίζουμε. Αν και πολλοί έχουν ευαισθητοποιηθεί και έχουν μαζέψει πρώτες ύλες για τους πρόσφυγες, άλλοι τόσοι τους κακοποιούν και τρέφουν μίσος για αυτούς. Ενώ, όπως όλοι ξέρουμε, θα μπορούσαμε εμείς να βρισκόμασταν στην θέση τους, πράγμα που σαφέστατα μπορεί να συμβεί στο μέλλον, οπότε είναι σίγουρο πως θα βρίσκαμε άσυλο σε κάποια άλλη χώρα και δεν θα μας άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι θα μας μεταχειρίζονταν όπως μεταχειρίζονται τώρα τους πρόσφυγες. Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν ομάδες που προσπαθούν να τους βοηθήσουν στο δίχως μέλλον ταξίδι τους. Συνοψίζοντας λοιπόν η κοινωνία μας πρέπει να υποστηρίξει αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους, μέχρι να αποκατασταθούν και να μπορούν να επιβιώσουν!
ΓΕΛ Κρύας Βρύσης
Γαλήνη Χατζημιχαηλίδου
Πρέπει να καταλαβαίνεις ότι κανένας δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΒΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ,ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΗΡΑ! ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΚΑΙΕΙ ΤΙΣ ΠΑΛΑΜΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΒΑΓΟΝΙΑ,ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΡΑΓΕΣ,ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ ΜΕΡΟΝΥΧΤΑΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΕΝΟΣ ΦΟΡΤΗΓΟΥ,ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΡΟΦΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ,ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΤΑΞΙΔΙ… ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΦΡΑΧΤΕΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ Ή ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΦΟΒΟ, ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ… ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑ Η΄ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ … ΟΜΩΣ ΚΙ Η ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΗ …ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΩΡΑ …ΠΟΥ …ΦΛΕΓΕΤΑΙ…
2ο ΓΕΛ Έδεσσας
Ευάγγελος Παπαδημητρίου
Ο Πρόσφυγας κι Εγώ
Αν υπάρχει κάτι το θετικό στην όλη υπόθεση του σύγχρονου μεταναστευτικού είναι το γεγονός ότι κάποιοι αναρωτήθηκαν ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν πρόσφυγα και σε έναν μετανάστη. Πάντως, σε περίπτωση που ο προβλη-ματισμός μας περιοριστεί στην ετυμολογία θα είναι ατελέσφορος. Δυστυχώς, ο προβληματισμός της ελληνικής κοινωνίας δε συστηματοποιείται επαρκώς για να μετατραπεί σε δράση στα μέρη που δεν πλήττονται από το βάρος της καθημερινής έλευσης κατατρεγμένων και μη.
Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά ξε-γλιστράν κάτω από τη μύτη μας κάνοντας τη γνωστή διαδρομή με το πέρασμά τους από την Ειδομένη του Κιλκίς. Πλέον στο κλαμπ των χωρών που υψώνουν ‘τείχη’ στην κατά συρροή διέλευση πληθυ-σμών εντάσσεται και η γειτονική ΠΓΔΜ. Για να κάνω την αναγκαία αυτοκριτική μου, πρέπει να πα-ραδεχτώ ότι και για μένα το άκουσμα ενός ακόμη πνιγμένου στα εθνικά ύδατα, ενός που δεν άντεξε την πείνα ή το κρύο και αποχαιρέτησε έχει καταντήσει ρουτίνα, σε τέτοιο βαθμό που καμιά φορά α-πελπίζομαι και νιώθω ότι μάταια βασανίζω το μυαλό μου.
Το δυσμενές ταξίδι συνεχίζεται δια μέσου των γιουγκοσλαβικών χωρών με στόχο τις βορειότερες χώρες που φημίζονται για το κοινωνικό τους κράτος. Αντίθετα με την Ελλάδα που στο κομμάτι αυτό ατονεί. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ατέλειωτη ανιδιοτελή προσφορά έκτακτης βοήθειας εκ μέρους των Ελλήνων στα μέρη όπου ο συνωστισμός είναι μεγάλος όπως τα νησιά του Αιγαίου, η πρωτεύουσα, η συμπρωτεύ-ουσα και τα σύνορα με τη ΠΓΔΜ.
Η έκκληση για ανθρωπιστική βοή-θεια είναι πολύπλευρη και πολλές φορές απροσδιόριστη. Θα λέγαμε ότι η χώρα μας είναι απροετοί-μαστη για τη διαχείριση ενός τόσο ορμητικού κύματος από πολλές απόψεις. α) σε μια οικονομική πε-ρίοδο όπως η σημερινή για πολλούς ανθρώπους το να θυσιάσουν τα υπάρχοντά τους είναι πραγματι-κά ανέφικτο β) η έλλειψη σχετικών εμπειριών εκ μέρους μάς καθιστά πιο αδιάφορους απέναντι στον πόνο των ανθρώπων γ) η γενικότερη απουσία της νοοτροπίας που πιστεύει στη δύναμη της συλλογι-κότητας επιβραδύνει την όποια επιθυμία για προσφορά φροντίδας στους βιοπαλαιστές από την ανατο-λή.
Στο ερώτημα ‘για ποιο λόγο να βοη-θήσω έναν μετανάστη;’ απαντά κανείς από πολλές οπτικές και το επιχείρημά του έχει την ίδια ισχύ. Πρώτον, είναι ζήτημα ήθους το κατά πόσο θα νοιαστείς να μάθεις πώς μπορείς να βοηθήσεις στον άθλο κάποιων ανθρώπων που μάχονται για τη ζωή τους, το τελευταίο δικαίωμα που τους έχει απομεί-νει. Επίσης, η χριστιανική έκκληση ‘αγαπάτε αλλήλους’ είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο για κάθε άνθρωπο. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι κι εσύ κύριε Έλλη-να που κάνεις αυτή την εγωκεντρική ερώτηση είσαι απόγονος κατά πλειοψηφία οικονομικών μετανα-στών από προηγούμενες γενιές, ή ότι θα παρακαλούσες σαν σκυλάκι τον Θεό να έχει καλά κάποιον δικό σου στην ξενιτιά. Άλλωστε, τι αξία έχουν οι απόψεις σου για τα ανθρώπινα δικαιώματα με τις οποίες γεμίζεις τις εκθέσεις σου εσύ μαθητή ή φοιτητή την ώρα που στη ζωή σου δεν έχουν τον ελά-χιστο αντίκτυπο;
Φυσικά, είναι δυστυχώς βέβαιο ότι όση βοήθεια και να παρασχεθεί θα είναι επουλωτικού και όχι θεραπευτικού χαρακτήρα. Αυτό βέβαια δεν υποβαθμίζει την όσο το δυνατόν συχνότερη και πληρέστερη στήριξή μας στις ανεξάρτητες συμ-φερόντων οργανώσεις. Ακόμη και το ένα πλεονάζων φάρμακο, ρούχο, σνακ, είδος προσωπικής υγιει-νής του νοικοκυριού μας θα αξιοποιηθεί στο έπακρο και ίσως σταθεί σωτήριο για έναν βασανισμέ-νο.
Δεν ξέρω πώς να συνοψίσω σε λίγες γραμμές ένα τόσο φλέγον ζήτημα. Από τη θέση που βρίσκομαι μπορώ να επισημαίνω τις δυσλει-τουργίες του κόσμου μου, να τις κοινοποιώ,να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τις εξαλείφω. Δεν αρκούμαι στο να εκφράσω την ελπίδα μου για τη συντομότερη επίλυση του μεταναστευτικού. Λαμβάνω ενεργό δράση χορηγώντας ένα μικρό κομμάτι από την ανθρωπιά που μου έχει απομείνει….
Μουσικό Σχολείο Γιαννιτσών
Κατερίνα Μαρουφίδου
Αλληλεγγύη
Αλίμονο σε αυτούς που ξεχωρίζουν σε έθνη τους νεκρούς.
Από όπου κι αν προέρχεσαι , όποια γλώσσα κι αν μιλάς,
σε όποιον θεό κι αν πιστεύεις, η σημαία σου όταν καίγεται έχει το ίδιο ακριβώς
χρώμα με όλες τις υπόλοιπες.
Στον πόλεμο, η δυστυχία δε δέχεται τέτοιους διαχωρισμούς.
Όσα μεγάλα λόγια κι αν σου πω, όταν δε νιώθεις τίποτα παρά εθνικό φρόνημα
καθώς βλέπεις παιδιά πνιγμένα, δεν ξέρω αν έχουμε νόημα, τελικά.
Αν η ζωή μας έχει –καταλαβαίνεις- ;
Αναρωτιέμαι, πόση ντροπή θα ένιωθε για μας
ο παππούς μου κι ο παππούς σου,
που ήταν πρόσφυγες.
«Η προσφυγιά δεν ξεχνά» ακούω τόσα χρόνια,
αλλά είδα πολλούς που ξέχασαν.
Τους είδα να γυρνούν την πλάτη στην έκκληση κάποιας μάνας για φαγητό ή να την εκμεταλλεύονται πουλώντας το σα χρυσάφι.
Τους είδα ακόμη να γίνονται ρατσιστές και να ωρύονται για το ότι δε θέλουν
«αυτούς τους βρωμιάρηδες στη χώρα τους» γνωρίζοντας πολύ καλά πως
η δική τους χώρα είναι ερείπια από βόμβες.
Τους είδα, τέλος, να οριοθετούν τον πόνο σε φυλές και θρησκείες.
Εκεί ναι, εκεί μπορώ να σου πω, πως πόνεσα πιο πολύ, γιατί αυτές οι ιδέες
ανά τους αιώνες αποτελούν το κέντρο του κακού.
Είδα όμως κι άλλους -όχι πολλούς- αλλά οι πράξεις τους άξιζαν για χιλιάδες άπραγους.
Αυτούς τους είδα, λοιπόν ,να καταφθάνουν απ’ όλο τον κόσμο
και μαζί με τους ντόπιους να παλεύουν με τα κύματα,
μη ξέροντας, ποιον να πρωτοσώσουν.
Είδα, τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες, των θαλάσσιων συνόρων,
να συνηθίζουν στην όψη των νεκρών προσφύγων, αλλά να μην την αποδέχονται
κι να παλεύουν με κάθε μέσο για να βοηθήσουν.
Και επίσης, είδα άλλους τόσους να αυτό-οργανώνονται,
από μεγάλες πόλεις μέχρι και χωριά,
από σχολεία μέχρι γειτονιές και τόσα άλλα,
να κάνουν δράσεις , δίνοντας από το περίσσευμα τους ή ακόμη,
πολλές φορές και κάτι δικό τους.
Η λέξη «φιλανθρωπία» δε βγήκε στιγμή από τα χείλη αυτών των ανθρώπων,
διότι τη θεωρούν πέρα για πέρα άδικη.
«Δεν είμαστε ανώτεροι απ’τους πρόσφυγες , είμαστε ισότιμοι και ο λόγος
που στεκόμαστε εδώ είναι η αλληλεγγύη των λαών, ενάντια στον πόλεμο
των συμφερόντων».
Αλληλεγγύη , να και κάτι για το οποίο αξίζουμε
και ίσως,
η ζωή μας, έχει και λίγο νόημα,
τελικά.
4ο Γυμν. Γιαννιτσών
Κιόση Ευθαλία
Πρόσφυγες
Στην πάροδο των χρόνων ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού βρέθηκε σε αδιέξοδο λόγω κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών μεταβολών με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Εκεί βίωσαν όλες τις δυσκολίες της μετανάστευσης, όπως η περιθωριοποίηση, το φαινόμενου του ρατσισμού αλλά και της νοσταλγίας που ένιωθαν καθημερινά για όλα όσα άφησαν πίσω τους. Φέτος το καλοκαίρι παρατηρήθηκε ένα παρόμοιο φαινόμενο στο χώρο της μεσογείου και ειδικότερα στην Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης.
Ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα από την Ασία έφτασε στα νησιά της Ελλάδας με σκοπό να αποφύγουν τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης στη χώρα τους. Αγανακτισμένοι από τη φτώχεια ,την πείνα που μαστίζει την πατρίδα τους, αλλά και από τις έντονες μεταβολές που πραγματοποιούνται στον κλάδο της πολιτικής και έχουν κλονίσει την δομή της κοινωνίας, παίρνουν την μεγάλη απόφαση να φύγουν μακριά. Αναζητούν μια άλλη χώρα με περισσότερες ευκαιρίες ,αλλά και ασφάλεια για τους ίδιους και τις οικογενείας ,βάζοντας παρόλα αυτά τη ζωή τους σε κίνδυνο, γεγονός το οποίο αποδεικνύεται δυστυχώς από των αριθμών των ατυχημάτων που έχουν συμβεί.
Ωστόσο η άφιξη των προσφύγων έχει διχάσει τους έλληνες πολίτες. Κάποιοι αντέδρασαν υπερβολικά ,θεώρησαν ότι αποτελούσαν απειλή για τους ίδιους και ότι ακόμη θα χρέωναν το κράτος με τα αναγκαία για την περίθαλψη και τη στέγασή τους, χωρίς να αναλογιστούν τη θέση στην οποία βρισκόταν αυτοί οι άνθρωποί. Από την άλλη όμως υπήρχαν άτομα με κατανόηση και τη θέληση να βοηθήσουν. Ξόδεψαν προσωπικό χρόνο και χρήματα για να συγκεντρώσουν τρόφιμα και άλλα απαραίτητα αγαθά, όπως ρούχα και φάρμακα. Ήταν εκεί για να τους στηρίξουν και να τους βοήσουν στο έπακρον.
Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα πως δεν μπορούμε να ξεχνάμε όλα όσα έγιναν στην ιστορία και πως και οι δικοί μας συγγενείς ήταν κάποτε και αυτοί μετανάστες. Πρέπει να δείξουμε στοργή σε αυτά τα άτομα και να τα βοηθήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο παραμερίζοντας τον εγωισμό στην άκρη όταν ανθρώπινες ζωές κινδυνεύουν.
1ο Γυμν. Αριδαίας
...
Ο μικρός πρόσφυγας
Είναι ένα προσφυγάκι,
μικρό και άτυχο παιδάκι
Που από την πατρίδα του έχει φύγει
και τόπο ψάχνει για να μείνει
Μέρα, νύχτα τον γυρεύει
και την θάλασσα αγναντεύει
Και όταν η βάρκα θα γυρίσει
το προσφυγάκι θα αναφωνήσει
"Είμαι και εγώ ένα παιδί
που ζητά τη θέση του πάνω στη γη"
Γυμν. Καρυώτισσας
Δεληγιάννη
Πρόσφυγες
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε την προσέλευση στη χώρα μας μεγάλου αριθμού προσφύγων. Άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους εξαιτίας του πολέμου. Ζωές χάνονται άδικα, πολλοί πεθαίνουν από την πείνα και το κρύο. Μικρά παιδιά, ακόμα και πολλοί ηλικιωμένοι αναζητούν ένα μέρος για να ζήσουν.
Πόσο κουράγιο και πόση υπομονή να κάνουν ακόμα; Βλέπουν το μέλλον των παιδιών τους να γκρεμίζετε μπροστά στα μάτια τους και το παρελθόν τους είναι ακόμα χαραγμένο βαθιά στην μνήμη τους. Προσμένουν ξανά τις ωραίες μέρες που έχουν περάσει. Ας βοηθήσουμε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους. Ας τους προσφέρουμε ένα πιάτο φαγητό, λίγο νερό, μία κουβέρτα ίσως κάποια στιγμή να βρεθούμε και εμείς στη θέση τους. Ας μην αφήσουμε λοιπόν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο να σβήσουν.
«Όλοι μαζί μπορούμε!»
2ο Γυμν. Αριδαίας
Κιοσέ Σταυρούλα
Πρόσφυγας
Από μόνη της η λέξη «πρόσφυγας» είναι βαριά, καταθλιπτική. Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι που αναγκάστηκαν λόγω διάφορων συνθηκών να εγκαταλείψουν τη χώρα στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αναζητώντας το αυτονόητο: να ζήσουν ειρηνικά. Ενώ έχουν ανάγκη τη στήριξη όλου του κόσμου, ζουν σε δυσμενείς συνθήκες και βυθίζονται όλο πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση, αντιμετωπίζοντας συχνά καταστάσεις εκμετάλλευσης, κοινωνικού αποκλεισμού και ματαίωσης των προσδοκιών τους.
Οι σημερινοί Έλληνες έχοντας ζήσει ως πρόσφυγες θα έπρεπε να είχαμε αναπτυγμένο το αίσθημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Είναι υποχρέωση όλων μας να φροντίζουμε για την ομαλή ενσωμάτωση των προσφύγων στη χώρα μας, εξασφαλίζοντας τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
3ο Γυμν. Γιαννιτσών
Θεοδωράκογλου Μαρία
Καλή τύχη, Πρόσφυγες
Έφυγαν από πολύ μακριά
μ' έναν πόνο στην καρδιά
καλή τύχη για να βρουν
ξέρουν όμως αν μπορούν;
Άντρες, γυναίκες και παιδιά
γίναν όλοι μια γροθιά
τον πόλεμο να αποφύγουν
ξέρουν όμως αν ξεφύγουν;
Έχουν περάσει τόσα δεινά
κι είναι όλα σκοτεινά
μα ποτέ δεν το βάζουν κάτω
τι κι αν έχουν πιάσει πάτο;
Στις βαρκούλες στοιβαχθήκαν
όπως όπως στριμωχτήκαν
τ' όνειρο τους κυνηγούν
στην Ευρώπη θε να 'ρθούν
Πρώτη στάση στην Ελλάδα
μια απέραντη βαρκάδα
πόνος ο ξεριζωμός
μα κι ο θάνατος εμπρός
Παιδί μου, σπλάχνο μου, καρδιά μου
πάντοτε ήσουνα κοντά μου
γιατί φεύγεις μακριά;
στης Μεσογείου τα νερά;
Είναι η θλίψη μας μεγάλη
που τους βλέπουμε έτσι πάλι
τόσα πτώματα αράδα
μ' ένα στόχο,την ΕΛΛΑΔΑ
Πρέπει να τους βοηθούμε
τ' όνειρό τους δεν ξεχνούνε
είναι δράμα η προσφυγιά
σε πληγώνει,σε πονά
Σαν μια μάνα η Ελλάδα
τους προσφέρει ζεστασιά
ένα χέρι βοηθείας
στην κραυγή απελπισίας
Να 'στε πάντα δυνατοί
ζωντανοί και θαρρετοί
η ζωή είναι εμπρός
μες στο τούνελ ένα φως
3ο Γυμν. Γιαννιτσών
Φωτεινή Γρηγοριάδου
Μονολογώντας ...
Βαδίζω, λυπάμαι, φοβάμαι …
Γύρω μου ένα σμήνος ανθρώπων, κορμιά ριγμένα, χέρια παγωμένα, βλέμματα απορημένα, ψυχές αδειασμένες. Στρέφω το βλέμμα μου δίπλα, ένα μικρό κρέμεται απ’ τον κόρφο της μάνας του, πίσω μου ένας γέροντας κουκουλωμένος σε μια κουβέρτα που του ΄δωσαν. Το κρύο τον πρόλαβε. Ξεκίνησε καλοκαίρι απ’ το σπίτι του. Πότε θα φτάσει; Πού θα φτάσει; Θα φτάσει;
Πονάω. Δε θέλω να βλέπω. Κλείνω τα μάτια μου. Θέλω να ξεφύγω. Μα να ! Μια γυναικεία, θολή φιγούρα ξεπροβάλλει. Μοιάζει της μάνας μου. Ναι…. είναι η μάνα μου αλλά πάλι ίσως κι όχι …. Έχει το ίδιο βλέμμα, το ίδιο παράστημα μα φαίνεται λιπόσαρκη, ταλαιπωρημένη τα ρούχα της ξεπερασμένα. Κλαίει;
- Μάνα, φωνάζω μα δε μ΄ ακούει, δε γυρίζει.
Την ακουμπώ μα δεν με καταλαβαίνει. Κλαίει, σέρνει και μια μικρή απ΄ το χέρι, δεν είμαι ΄γω. Μόνες παραδέρνουν σ΄ ένα λιμάνι. Είναι ο Πειραιάς. Μόνες, μ΄ έναν μποξά στον ώμο. Κάθεται σε μια γωνιά, σφίγγει τη μικρή στην αγκαλιά της και θρηνεί για τη δική της Πατρίδα, για τον δικό της Νικόλα που χάθηκε κάπου στα βάθη της Ανατολίας, για το σπίτι της με τον βασιλικό στο παραθύρι, για το φαΐ που δεν πρόλαβε να βγάλει απ΄ τον φούρνο, για το καντήλι που θα ΄σβησε στον τάφο των γονιών της.
-Μάνα, ξαναφωνάζω.
-Τζιέριμ, λέει μα όχι σε μένα, στη μικρή που κρατά στην αγκαλιά της.
-Σήκω τζιέριμ, πάμε έβγαλε ψύχρα.
-Σταθείτε, τις φωνάζω, μη φεύγετε, είμαι εδώ, μπορώ να σας βοηθήσω. Σταθείτε. Μάνα της μάνας μου, στάσου….
Οι φωνές μου σβήνουν, η μάνα χάνεται, μα τα μάτια ανοίγουν, η καρδιά ανοίγει. Το πλήθος είναι ακόμα εκεί, πεινάει , κρυώνει , φοβάται. Μα τώρα είμαι κι εγώ εκεί. Το χρωστώ στον εαυτό μου, το χρωστώ στη μάνα μου, το χρωστώ στη μάνα της μάνας μου, το χρωστώ στο δικό μου μιλέτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου